intihar eden şairler

nilgün marmara. kendisi, evinin balkonundan atlayıp intihar etmişti. bu da ardından bıraktığı intihar mektubudur sevgilim, her gün kötücül bir düşü kurmak ve onu taşımak artık kılgıyı gerektiriyor. sana böyle bir yük bırakmak istemezdim ama sen akıllı ve güçlüsün çabuk unutursun. bu durumdan kimse kimseyi ya da kendini sorumlu, suçlu saymasın çünkü suç yok yalnızca ırmağın akışına bir müdahale söz konusu! her anın niye’sini sorgulayan bir varlığın saygısızlığını yok etmek için kararlaştırılmış bir eylem bu! çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. yiten bu işte! bu tükenişle hiçbir yeni yaşama başlanamaz, bu nedenle tüm sevdiklerime elveda diyorum. beni bağışlayın! bunu en çok annemden babamdan ablamdan ve kağan, senden diliyorum. dostlarımdan da! nilgün marmara önal seni hep sevdim kağan! hoşça kalın! 1. cenaze töreni istemiyorum, mümkünse yakınız lütfen! 2. kuşlar ölünceye kadar iyi bakınız onlara. 3. sahneden çekilirken yaşamıma karışmış herkesi selamlıyorum. 4. kağan arzu edersen ileride, daktiloya çekilmiş olan şiirleri bastırabilirsin. edit:bir detay daha var ki derinden yaralar beni.. şiir yazdığını bilmeyen bir eşi olan şairdir nilgün marmara. anlaşılmamanın bu türlüsü yalnızlıkla uyutur insanı her gece. ve eşi şöyle demiş; "nilgün'ün şiir yazdığını bile bilmezdim. bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı."

Edenler var bir edip başaramayanlar. Mesela ümit Yaşar Oğuzcan. Ben bu beyefendinin başarısız intihar girişimlerini anlamlandıramıyorum. Yani isteksizce mi gerçekleştirildi yoksa nasıl engellendi anlamıyorum. Ama kendisini severiz. Oğlu vedat'ı anıyoruz saygı ve sevgiyle.

Sylvia Plath. Çok trajik bir intiharı olmuş kendisinin. Okudukça içim acımıştı... "Ölmek Her şey gibi bir sanattır. Bu konuda yoktur üstüme. Öyle ustaca yaparım ki cehennem gibi gelir. Öyle ustaca yaparım ki gerçekmiş gibi gelir. Bir talebim olduğunu bile söyleyebilirsiniz."

kaan ince. bir ağustos sabahı kadıköy’deki bir otelin odasından atlayarak yaşamına son vermiş. henüz yirmi bir yaşındayken. ilk defa bir ölüm bu kadar sarsmıştı mesela beni çünkü intiharına karar veren zihninden dökülen kelimeleri görebiliyorsunuz. insanlar ölüyor ama farkedemiyoruz ya hani. nuri bilge’nin meşhur sözü vardı, biri ölür üzülmezsiniz, sonra sandalyeye asılı hırkasını görürsünüz, o hırkanın duruşu kalbinize oturur, diye. o hesap. bir şiirini okudum ve içime oturdu. insanlar ölüyor, şairler ölüyor, kimisi de kendini öldürüyor. bu şiiri baya etkilemişti beni. “soğuk ve loş. kırık düşlerim. serçelerde gözlerimin buğusu. buruk içim. böylesi bir yenilgiyi beklemediğim için sabahın en serin ucunda bağıran ben intihar edecekmiş gibi sıkılıyorum düşük boynuma asılı sonbaharı. çekildi yaşanan hıçkırıklara, yaşanmayan düş kırıntılarımızla boğulduğumuz odaya. düştü saat duvardan, telefon diye çevirdim yelkovanı: imdat. akrep soktu kendini. çan sesleri, ezan sesleri, mart sesi, çatılarda kaldı gecenin gizi. unuttum mektubun içinde boğulduğumu. elveda.”

öncelikle; (#2409527) sonralıkla; (#2303531) bu da naçizane; (#2331220)